තේරුමක් නැති දේවල් දොඩවන ගමන් කිචි කිචි ගාලා තනියම හිනා වෙන මානසික රෝගය

කරාපිටිය රෝහ‍ලේ විශේෂඥ  මනෝ වෛද්‍ය රූමි රූබන් මහත්තයාගේ ජංගම දුරකථනයට කෝල් එකක් ආවා. එතුමාගේ දුරකථන අංකය හොයා ගත්තු කවුරුහරි ගෑනු කෙනෙක් තමයි කතා කළේ.“ඩොක්ට, පුංචි කාරණයක් තියෙනවා දැන ගන්න. ඇහුවට කමක් නැද්ද?” කෝල් එක දීපු ගෑනු කෙනා බොහොම සුහද විදිහට ඇහුවා.
“කමක් නෑ අහන්න” දොස්තර මහත්තයත් කාරුණික විදිහටම උත්තර දුන්නා.
“මේක ඩොක්ට, අවුරුදු
විසිපහක විතර ගෑනු ළමයෙකුගේ ප්‍රශ්නයක්. මේ ගෑනු ළමයා මොකක් හරි ටවුන් එකක කඩයක් හරි සාප්පුවක් ගැන කිය කියා අපිට බලකරනවා. වෙන කොහෙවත් නොගිහින් ඒකටම යන්නලු, ඒ වගේම ළමයා කතා කරන්න ගියාම තොරතෝංචියක් නැහැ. එයා කියන්නේ මොනවද කියලා අපි තියා එයාවත් දන්නේ නැතුව ඇති ඩොක්ට”
අපේ දොස්තර මහත්තයත් මේ ටෙලිෆෝන් කෝල් එකට බොහොම උනන්දුවෙන් කන්දෙනවා. මොනවද මෙයා මේ කියන්නේ කියලා දැන ගන්න.
“අනික ඩොක්ට, මේ ගෑනු ළමයා
තේරුමක් නැති දේවල් දොඩවන ගමන් කිචි කිචි ගාලා තනියම හිනා වෙනවා. කිසිම හේතුවක් නැතුව” ඒ ගෑනු කෙනා එහෙම කියන කොටම ඔන්න අපේ දොස්තර මහත්තයත් පුංචි අනුමානයකට ආවා.
“ඔය වගේ විස්තරවලින් මට හරියටම නිගමනයකට එන්න අමාරුයි, සමහර විට ඔය කියන විදිහට ඔය
ළමයට හයි‍පොමේනියා කියන මානසික රෝගය තියෙන්නත් පුළුවන්. කොයි පළාතේද ඔය ළමයා
ඉන්නේ? මොකද ඒ කිට්ටුව තියෙන ඉස්පිරිතාලෙකට එක්ක ගියොත් මං හිතනවා, ඔය තත්ත්වේ පහසුවෙන් තේරුම් බේරුම් කර ගන්න පුළුවන් කියලා”.
“අනේ ඩොක්ට, ඒ ළමයගේ ගම් රටවල් ගැන නම් අපි කිසිම දෙයක් කියන්න දන්නේ නෑනේ”. මෙන්න එතකොටම අර ගෑනු කෙනත් කියපි.
“ඉන්න තැනක්වත් දන්නේ නැත්නම් කොහොමද ඔය ළමයා කියන දේවල් ඔච්චර හොඳට කියන්නේ”. දොස්තර මහත්තයත් පුදුම වෙලා ඇහුවා. එතකොටම අර ගෑනු කෙනා ආයිමත් කතා කළා.
“එයා ගුවන් විදුලි නිවේදිකාවක් ඩොක්ට, අපි මේ කතා කරන්නේ රේඩියෝ එක අහන ගමන්”.